U galeriji “34″ sinoć je promovisana knjiga Tamare Lujak. Zbirku kratkih proza «Vilina planina» čini 11 segmenata koji se, u pokušaju preciznijeg određivanja, mogu najpribližnije nazvati bajkama. Bajka je narodna priča fantastičnog sadržaja (Vuk Karadžić je naziva i “ženskim pripovestima”) koja se kreće u jasno definisanim prostorima i barata odgovarajućom ikonografijom. Za nju je bitno da su i pripovedač i slušalac-čitalac svesni njene izmaštanosti (zbog koje se ne insistira na identifikaciji na nivou pojedinačnih i opštih realnosti već prevashodno na nivou ideja i etičkih principa), odnosno da se podrazumeva poštovanje mogućih početaka, zapleta i raspleta kao i adekvatnih pripovedačkih strategija. pisac koji danas namerava na piše bajke (kao svoja autorska dela) ima težak zadatak da, poznajući nasleđe, ne pređe zadate okvire odnosno da u njihovim okvirima bude svež i zanimljiv. Tamara Lujak je, očito, bila svesna navedenih problema i uspela da ih ubedljivo razreši.
Autorica vrlo precizno “barata” znanom ikonografijom bajki uspevajući da njene elemente spaja i razvija u novim zapletima.
