Vlada Srbije je polovinom maja 2012.godine donela odluku o izradi Prostornog plana područja posebne namene Valjevsko-podrinjskih planina. Područje Prostornog plana obuhvata prostor površine oko 3000 km² i prostire se na područjima gradova Loznice i Valjeva i opština Bajina Bašta, Gornji Milanovac, Kosjerić, Krupanj, Ljubovija, Ljig, Mali Zvornik, Mionica, Osečina i Požega.
Nosilac izrade Prostornog plana je Republička agencija za prostorno planiranje, a rok za izradu Prostornog plana je 12 meseci.
Podrinjsko-valjevske planine ispunjavaju delove severozapadne i središnje Srbije, čineći razvođa između Kolubare i Jadra na severu, Drine na jugozapadu i Zapadne Morave na jugu. Severno od njih nalaze se reoni donje i gornje Kolubare, Tamnave, Posavine i Pocerine, koji su široko otvoreni prema Loznici, Šapcu, a naročito Beogradu.
Ove planine imaju niz osobenosti od kojih su dve veoma značajne za severne i središnje delove Srbije: veliku dužinu i mahom uporednički pravac pružanja.
Protežući se oko 117 km, one su posle pogranične Stare planine, najduže srpske planine (duže od Kopaonika, Šare i Prokletija). Uz to one se prostorno povezuju sa Rudnikom, stvarajući tako uporedničku planinsku gredu dugu 142 km, koja pregrađuje gotovo čitavu srednju Srbiju.
Ova planinska greda umanjuje dejstvo hladnih vetrova sa severa i toplih sa juga, omogućuje povećavanje količine padavina i pojavu brojnih tokova čiste planinske vode koji natapaju Podgorinu, Rađevinu, Jadar, Gornju Kolubaru i Šumadiju na severnoj, odnosno Azbukovicu i Užičku Crnu Goru na južnoj strani. Uz to se Podrinjsko-valjevske planine pružaju najpre od severozapada ka jugoistoku, a potom od zapada ka istoku. Podrinjsko-valjevske planine su izgrađene većim delom od nekarbonatskih stena, usled čega su manje krševite, a više zaobljene i blago disecirane, bogatije vodom, većim delom pokrivene plodnim glinovitim zastorom, obrasle bujnim šumama i pašnjacima. Ove prirodne pogodnosti za živi svet nisu podjednake na svakoj planini ali ipak dominiraju na njima.
