Juče je u Beogradu posle duge i teške bolesti preminuo Vladimir Pejović – Peja, jedan od najboljih rukometaša i sportista kojeg je Valjevo imalo.
Rođen je 1949. godine u Beogradu, a prve rukometne korake napravio je u OŠ „Žikica Jovanović Španac“, gde je na osnovno-školskim prvenstvima u rukometu bio nerešiva enigma za ekipe ostalih osnovnih škola. Na prelazu iz osnovne u srednju školu postao jedan od najperspektivnijih igrača „Metalca“. Za prvi tim je zaigrao 1964. godine sa svega petnaest godina, a najznačajnije rezultate je ostvario pod trenerskom palicom Ljubomira Bogdanovića Ćuba.
Bio je predvodnik juniorske ekipe „Metalca“ koja je 1967. godine osvojila juniorsko prvenstvo Srbije i iste godine pobedila na međunarodnom Dunavskom kupu za juniore u Bratislavi.
Za Metalac je igrao do kraja 1968. godine, kada je opet sa juniorima „Metalca“ u Bratislavi osvojio vicešampionsku titulu.
Na početku 1969. godine prelazi u beogradski „Partizan“, a zatim u „Dinamo“ iz Pančeva i „Кvarner“ iz Rijeke, gde mu je trener bio čuveni Vlada Štencl (trener reprezentacije Jugoslavije na OI u Minhenu, kada je reprezentacija osvojila zlatnu medalju). Igrao je i za RК „Rovinj“, a u Valjevo se vraća 1974. godine kada je trenirao žensku ekipu „Metalca“ i igrao za mušku ekipu. U sezoni 1975/76. učestvovao je u ulasku „Metalca“ u Prvu srpsku ligu, a rukometnu karijeru je prerano završio u zemunskoj „Mladosti“, gde je bio najpre igrač, a kasnije i trener. Valja napomenuti i da je levoruki Branko Štrbac – zlatni jugoslovenski olimpijac iz 1984. godine, lični trenerski „proizvod“ Vlade Pejovića (u „Mladosti“) od kod koga je mnogo naučio i mnogo pokazao.
Vlada Pejović je u napadu igrao na mestu levog beka, a u odbrani jednako dobro na svim pozicijama (najčešće halfa i centar halfa). Bio je igrač specifičnog, visokog skoka i razornog, nezaustavljivog šuta koji je često izvodio i iz koraka i sunožnog skoka. Jednako dobro izvodio je i specifične finte i asistirao, ali je bio odličan i u fazi kontranapada gde je brzim dugačkim koracima za čas stizao do protivničkog gola i pravovremenim pasovima upošljavao saigrača u najpovoljnijoj poziciji. Umeo je da „sakrije“ loptu, pa su se igrači koji su ga čuvali (a i gledaoci) često nalazili u situaciji da ne znaju zapravo gde je lopta. Bio je hrabar i borben rukometaš i odličan odbrambeni igrač, koji je rukomet i pored svojih zaista, sjajnih fizičkih predispozicija, igrao pre svega glavom sa istančanim smislom za kombinatoriku. Imao sam tu sreću da kao dečak gledam Peju kao nestašnog, duhovitog, šarmantnog mladića i zadovoljstvo da kao već afirmisan igrač jednu sezonu igram pored zrelog rukometnog majstora. To je zaista bila lepota, jer je Vlada Pejović bio rukometni umetnik.
Vladimir Pejović je bio ekonomista, a najveći deo svog radnog veka proveo je kao komercijalista u beogradskom „Jugo drvu“. U braku sa Lelom ima sina Petra i kćer Anu i petoro unučadi kojima je do poslednjeg dana bio jako privržen i maksimalno posvećen. Pamtićemo ga kao duhovitog i druželjubivog čoveka, omiljenog i iskrenog prijatelja i velikog šarmera i kavaljera.
Sigurni smo da je valjevski sport izgubio još jedno veliko sportsko ime, talentovanog rukometaša koji je bez preterivanja mogao i mnogo više, do zvezdanih i reprezentativnih visina, ali koga su njegov specifični mentalitet, skromnost i ljubav prema životu nagradili poštovanjem svih nas koji smo sa njim igrali, družili se, poštovali ga i voleli.
Neka mu je večna slava i veliko HVALA.
